Tag: blog

One Man’s Trash- a Girls episode think piece in 2024, really?

This piece, arose from a moment of reflection upon something very mundane, like all pieces of art that interest me. Recently, inspired by a podcast dedicated to rewatching HBO’s Girls, I’ve started to rewatch the show. The first time I watched it was when it came out around 2012, because I’ve always been oddly obsessed with keeping up with what’s culturally relevant. The problem with that, was this meant I was in high school and kept watching through the early years of college. Not that I didn’t enjoy it then, but after seeing it now, towards the end of 26, it really feels like now I get it.

In season 2 of the show, there is an episode in which, Hannah, the 24-year-old protagonist, meets a doctor in his 40s and randomly spends two romantic days with him in his apartment. He has this generous brownstone that only people who have their sh-t together and are in their 40s can afford. He’s a handsome and kind doctor who’s dealing with a separation from his wife, whose existence is hinted at by the tasteful decoration. At one point during their escape from reality, Hannah breaks into tears and delivers a monologue that feels essential to the experience of being a 20-something. She opens with “Please don’t tell anyone this, but I want to be happy”. She wants the apartment with the nice stuff, the kind doctor, the comfortable, generic life. As she realizes, she’s not that different. She wants what everyone wants, she wants “all the things”, as opposed to how she started out a long time ago, with the promise of collecting all the experiences she can, going through the nitty gritty of life.

Throughout my early twenties, I’ve seen people having various reactions to this realization. First, there are the ones that never have this realization. They’ve always wanted to get a steady job, partner, marriage, house, family… To want these, was never a surprise for this group, because it was already the goal. Or they didn’t even think about it until it happened upon them. It was the natural course of life; they had never set out to do “anything crazy” to begin with. They can only hope this lack of criticism during their early years, does not result in a mid-life crisis later on.

In the second group, where I am residing, you have people who at some point in their lives, almost swore to themselves, to be part of anything interesting and fun, to experience whatever there is to experience, with each having their own set of personal ground rules. Like they took an oath to be part of great stories, to do things to collect these stories, even just to take them back to their friends and have a laugh. Living with the curiosity of an artist towards life, and the desire to find out about the possibilities that come from interacting with thousands of people, each having their own peculiar worlds. Having the realization that happiness, might come from the boring, mundane, normal life that you were previously very critical of… It shakes things up a little bit. It’s a constant pendulum that swings from “How could I not want this; this is so cosy” to “How could I abandon the possibility of having the next weird experience?”.

Then I have another type that I’ve encountered, the denier. This person keeps living through the ages without ever acknowledging a need for a “comfort zone” of any sorts. The experience of living life with less rules, outweigh the rooting down with someone you love path. This outlook, however, seems to lock people down in a different way. Because when they do have a desire to experience more steady things, or to feel love in a more profound way, they try to catch glimpses of it with the wrong people. Somehow, they fail to make themselves happy by denying a need they have at times. The rejection of the comfort zone creates a different kind of comfort zone. One where you don’t ever need to open up to someone in a deeper way, or offer anyone anything solid, because you never stick around for that long anyway.  That’s why it’s an interesting distinction what Hannah categorizes as happiness. Apparently, the choice has boiled down to: stories, or happiness? Which obviously meant the stories did not mean happiness, or as much happiness, anymore.

Whoever has the right answer, or whether there is a right answer is not the point, however. Maybe it’s a constant balancing act, with the next weird story on one side, and being calm and at peace on the other. And perhaps the late twenties experience is getting yourself to believe “fun couples with steady jobs” do exist.

Cadılık Üzerine

Cadılar bayramı sonrası, günümüzde feminist bir sembole dönüşen cadılık kavramını biraz irdelemek istedim.

Bilgi edinirken dikkatimi ilk çeken şey, kadınların cadı olarak nitelendirilmeleri için şeytanla iş birliği içerisinde olmaları gerektiğiydi. Karizmatik bir erkek kılığında kadının karşısına çıkan şeytan onu baştan çıkarıp kadınla birlikte olurdu. Burada ilginç ama şaşırtıcı olmayan nokta, dişil kötülüğün zirvesi olarak tasvir edilen cadılığın bile kadının aklının veya gücünün ürünü olamaması. Erkek kılığındaki şeytan tarafından tohumları atılmadan cadılıktan da bahsemezdik. Bağlılığı artık kocasına değil şeytana olan kadın,  kocasına, kiliseye ve dolasıyla topluma karşı suç işlemiş olur. Bu suç cinayet gibi insancıl değerlere karşı değil, patriarkal değerlere karşı işlenen bir suçtu. Kadının insan olmaktan çıkıp kötücül bir canlıya dönüşümünü sağlayan bu günahtır. Bu şeytanla iş birliği durumu dönemin kaynaklarında öyle detaylı ve her anlamda provokatif tasvir edilir ki, bu kadınlardan korkmamak, tiksinmemek bir ortaçağ köylüsü için kaçınılmazdır. En meşhur cadı enstrümanlarından süpürge imgesi, kadının yapması gerekenin tam tersini yaptığına işaret eder: Temizlik yerine uçmak.

Cadılık hikayelerine eşlik eden bir diğer anlatı, cadıların toplanması ve çeşitli ayinler düzenlemesidir. Günümüzde dahi kadınların bir araya gelmesi bir grup erkek için korkutucu bir aktivitedir. Aslında toplumsal cinsiyet tartışmasından öte, güçlü her zaman gücünü gasp ederek güçsüz bıraktığı kesimin toplanmasından korkmuştur. Cadı toplanmaları olarak bahsi geçen törenlerde kadınların dans ettiği ve şarkı söylediği pagan imgeler yaygındır. Ardından çarpıtılan bu eylemler kadınların şeytana bağlılıklarını dile getirdikleri, ters yürüdükleri, şeytanla birlikte oldukları gibi yine toplumsal tüm beklentileri tersine çeviren korkunç motiflerle bezenmiştir. Peki dans eden ve şarkı söyleyen bir grup kadının hareketleri nasıl bu kadar şeytanca anlatıldı? Bence kadınların daha önce toplumun görmediği biçimde, vücutlarını akışa bırakarak serbestçe dans ettiği, şarkı söylediği toplantılar patriarkı anlam veremediği doğal dişil enerjiyle karşı karşıya getirir. Bu da bir korku kaynağıdır ve çarpıtmalara açıktır. Cadılık imgesinin kadın cinselliğiyle de doğrudan alakalı olduğunu iddia edenler çoğunluktadır. Ortaçağ Britanya kaynaklarında cadıların kendi başınayken görünmez haldeki şeytanla bile birlikte olduğuna şahit olunabileceği oldukça tatsız detaylarla anlatılır. Belki de bu yazılanlar, henüz keşfedilmemiş ve kilise öğretilerine zıt durumdaki kadın cinselliğinin yarattığı korku ve şoktan ileri geliyordur.

Toplumda iyi ve güzel olarak kabul gören her şeyin zıttıyla betimlenen cadı faaliyetleri, kilise ve hükümdarları da eyleme iter. Halkını koruduğunu göstermek isteyen kilise yetkilileri ve yöneticiler cadılığa savaş ilan eder. Burada tarihteki belki de en yaygın politik araçla da karşı karşıya gelmiş oluruz. Talihsizliklerin ve toplumsal sorunların suçlusu olarak yaratılan bir düşman ve halkını bu düşmandan koruduğunu, düşmanını ne denli bozguna uğrattığını gösteren yönetici. Bu siyasi hamlenin en acı tarafı hala kullanılmakta olması ve muhtemelen her zaman kullanılmaya devam edecek olmasıdır.

Cadılık, kadınlarla ilişkisine bakılırsa oldukça manidar bir şekilde, ilk kez 8. Henry tarafından suç ilan edilir. İlginç olan bir başka nokta, pagan geleneklerine savaş açmış gibi gözüken yeni Hristiyan toplumlarında sihir ve kara büyü inancının bu denli geniş kabul görüp korku yaratmasıdır. Sergilenen cadı korkusu sihir kavramına inandıklarını, dolayısıyla pagan atalarından aslında pek de uzaklaşmamış olduklarını sergilerler. Benzer durumları farklı motiflerle tüm dinlerde gözlemleyebiliriz.

Suç ilanından sonra şeytan tarafından ele geçirildiğine inanılan kadın yakalanıp işkence edilir. Çok büyük acılara dayanabilen kadına şeytanın dayanıklılık kattığına inanılır. Bu direnç kırılıp kadından cadı olduğu itirafı ve etraftaki başka cadıların isimleri alınmaya çalışılır. Henüz haberdar olmadıkları şeyse şeytan tarafından bahşedildiğini düşündükleri bu dayanıklılığın kaynağının belki de kadının doğurganlığı sayesinde sahip olduğu yüksek dayanma gücü ve ağrı eşiği olduğudur. Bu çıkarım akla feminist psikanalist Karen Horney’nin 20.yüzyılda ortaya attığı ve Türkçeye rahim hasedi olarak çevrilen “womb envy” kavramını getirir. Kabaca Horney, kadın üreme sisteminin ürünü olan hamilelik, doğum ve emzirme gibi biyolojik süreçlerin erkek psişesinde eksiklik hissi ve haset yarattığını, her erkeğin bu hasedi taşıyarak dünyaya gelip bunun sonucunda hayatın diğer alanlarında kendini gösterme çabasına girdiğini iddia eder. Horney’e göre bu dürtü Freud’un penis hasedinden daha kuvvetli biçimde var olur ve özellikle erkeğin hayatını kendi kontrolü altında hissetmediği zamanlarda başka şeyleri domine etme arzusu olarak ortaya çıkar. Kadının dayanıklılığına dönecek olursak, Clarissa P. Estes Kurtlarla Koşan Kadınlar kitabında kadının vahşi doğasının bir parçası olan yaşam-ölüm-yaşam döngüsünden bahseder. Aslında, hayatın döngüselliğinin ve bir şeyin başlaması için bir başka şeyin bitmesi/bitirilmesi gerektiğinin bir açıklaması olan bu kavramı Estes şöyle genişletir: Kadınlar biyolojik yapıları sayesinde, bilinçaltı yoluyla bile olsa, hayatın içindeki yaşam-ölüm-yaşam döngüsünün farkına varır. Her adet döngüsü bir dönemin sonudur, başka bir döneminse başı. Bu döngünün farkına varıp yaşam-ölüm-yaşam döngüsüyle yaşamak kadını dayanıklı kılar.

Cadılık inanışını açıklama arayışımıza dönersek, başka bir iddia da o dönemde halihazırda bulunan aktar benzeri büyü dükkanlarının ciddi kazanç getirmesi. Kilise insanların dertlerine derman olan batıl inançların büyü dükkanlarından temin edilmesine oldukça içerlemiş olabilirdi. Bu şekilde cadı avlarıyla bu pratiğin önü kesildiği de söylenebilir.

Tüm bu çıkarımlardan sonra hala şu da geçerli bir olasılıktır ki: belki de insanlar gerçekten çok sıkılmıştı ve mahvolan hasatları için bir kadını suçlamak çok kolaydı.

kapak fotoğrafı: https://www.instagram.com/cocorrina.co/

Reading Assignment I: Evolutionary Infrastructures – Weiss/Manfredi

In this reading and case analysis assignment, we had concepts and cases associated with these terms. Our part of the reading was mostly about infrastructure, specifically about “evolutionary infrastructures” a term introduced by the writers as a multi-layered, multi-programmed infrastructure.

As an example of how an infrastructure can be “evolutionary” we started our studies by analyzing the urbanization process of New York Metropolitan Area.

Later, we analyzed the cases related to the subject. Here are some examples firstly of mono-functional infrastructures which are not evolutionary and later a precedent of evolutionary infrastructure.

Reflections on “Privacy and Publicity In The Age of Social Media” by Beatriz Colomina

Colomina starts by asking the question “What is the space of social media?”. This is indeed a question we need to ask ourselves, now more than ever. She explains how work, has penetrated into the bed. She explains Hugh Hefner’s bed that he uses as his office and for every function. He does not leave his house and rarely leaves the bed. To me, this sounds very depressing. Doing everything you do in a day, in the same space. This definition could have been easily made for a prison cell. But this voluntary-seeming decision may reflect the world’s, in my opinion, unrealistic projections of the need for productivity. So the bed itself, actually, is quite political.

my notes from the reading

The interesting point is that “staying in bed” has always been a counter argument for the working standards of the modern world. But now it can imply the toughest intellectual work that requires no sleep but is conducted in the bed. How is it any different than a Fordist factory if it asserts itself even into our beds? How an act so punk, was transformed into an act of obedience, perhaps?

1983, artwork for punk band Dead Kennedys album Bedtime for Democracy

Beatriz Colomina is very excited about the situation in which we find ourselves and Hefner’s interpretation of the office as the bed and vice-versa. It is, indeed very interesting and she draws our attention to this situation. But today many people suffer from sleep deprivation and lack of sleep quality due to the emergence of device-use and working in the bed. Experts say that you unconsciously associate an action with the space. This creates conflict in the brain if you overcharge the same space with so many functions. Much so, that you stop thinking of the bed as a sleeping space but a working one. And as a result you cannot manage to fall asleep in your “work space”. But of course, the work space with many open interpretations gains us freedom in design and may result in productivity in a broader sense. So, my take on the issue would be to underline the difference between taking work to home and taking a little piece of home to work. I think the ladder may provide more fruitful options for us. Work spaces with leisure elements in them is a great way to keep up with the production in a humane way. But I also choose to stick to the “freedom to be lazy” from time to time and maybe I could make use of this by creating zones in which no work happens and they are completely leisure zones, “lazy rooms”.

I leave you with this song from Morissey:

TEDU MAUS TALKS 2 ‘Bir Atatürk Bulvarı Anlatısı: “KARINCA YUVASI” ‘ by Ali CENGİZKAN

On wednesday, as a part of the series “TEDU MAUS Talks”, the Master of Urban Studies, a panel was held by Prof. Dr. Ali Cengizkan. The talk was about a study of urban analysis by following İlhan Tarus’s steps in his story “Karınca Yuvası”. The story takes place in 50s Ankara, 1952 to be exact, in Kızılay. There are 2 main routes followed by the characters of the book, one going through Sıhhiye-Kızılay-Kavaklıdere and the other through Milli Kütüphane- Saraçoğlu Mahallesi – İzmir Caddesi. Both routes are based around “Atatürk Bulvarı” and it’s really interesting to see the Ankara and Kızılay of the day through the eyes of children of upper-middle class government officials, helping those in Kızılay who are in need of money or anything. The children along with the story-telling character, travel through the streets of 50s Kızılay. The story is particularly important because Tarus describes the urban life almost like an expert from the field of urban studies. Cengizkan argues that the text carries elements as such in Rhythmanalysis by Henri Lefebvre which was published even after Tarus in 1992. The story creates the spaces of internal and external time. 

Another interesting point of the presentation was that it had no photographs Kızılay of the time. Cengizkan explained this issue because when there are photos of the spaces of that era, nostalgia may become inevitable and blurs the rather objective character of the analysis process. This presentation could be helpful to study another course I’m currently working on, Photography of Urban Space; because in the course we are creating a photo-essay based on urban spaces and the topic of my group’s project is “walking in the city”. The talk got me to think about a time when it was possible to walk through these routes through Atatürk Bulvarı and we will study whether the city is somehow “walkable” still.